ab tak 56

به نظر می رسد کارخانه رام گوپال ورما مرتبا"در حال تولید محصولات حیرت آور است. تعدادی از آثار اخیر وی تحسین برانگیزند مانند : bhoot و ek hasina thi درحالیکه برخی دیگر از آنها آشکارا غیر قابل قبول هستند مانند: darna mana hai و main madhuri dixit bana chahati hoon اما این حقیقت را نمی توان انکار کرد  که نشان "RGV" مترادف با سینمای کیفی است سینمایی که با کلیشه مبارزه می کند.اثر تازه او ab tak 56 از این قاعده مستثنا نیست . اهداف کارگردان تازه کار این اثر شمیت امین برای نشان دادن بینشی بی ریا از زندگی پلیس کاملا" صادقانه است. اما متاسفانه در وهله اول چیزی که به نظر می رسد مردان یونیفرم پوشیست مانند دو نمونه : kagaar ساخته n.chandra و khakee ساخته راج کمار سانتوشی. بعلاوه این بررسی موضوع فیلم نشان می دهد که متفاوت از فیلمهای همدسته خویش است. این فیلم به شدت واقع بینانه است و رک و صریح حقیقتهای زندگی را بیان می کند . اگرچه چنین خصیصه ای دارد باید این نکته را در نظر گرفت که شمار زیادی از بینندگان امروز بالیوود صرفا" علاقمند دیدن درامی واقعگرایانه و ترسناک که با الفاظ چند حرفی سر هم بندی شده نیست و حوصله رویارویی بی پرده با حقایق را ندارد. ab tak 56راجع به جنایت و تبهکاری در مومبی و از طرفی پلیس است که تلاش می کند علفهای هرز را برچیده و شهر را از آلودگی مبرا سازد. سادو آگاش(ناناپاتکار) سردسته این رقابت و تیم گزینشی پلیس است و ماموریتش ریشه کن کردن جرم و جنایت در مومبی است. در طی مسیرکارش ارتباطش را با مجرمی تحت تعقیب به نام دن ضمیر(پراساد پوراندار) توسعه می دهد. نزاع و خشم و ستیزه در میان شاخه افسران بالا می گیرد و افسری به نام امتیاز سیدیکویی(یاشپال شرما) که به سادو و موقعیتش حسادت می کند و اوضاع زمانی تغییر می کند که مامور عالیرتبه هیئت دولت سوچاک(جیوا) توجه خاصی به امتیاز می کند و همین باعث بالا گرفتن خصومت بین آنها می شود و حال این سادوست که به فراری تبدیل شده است.کارگردان تازه کار فیلم بعضی نکات را درست انجام داده از جمله جایگزینی مناسب و پیوند بین سیاستمداران و پلیس و دنیای تبهکاری , چشم و همچشمی بین افسران کاملا" صریح و درست به تصویر کشیده شده . زندگی پردغدغه و پریشان پلیس با منتهای کوشش واقعی نمایش داده می شود اما مشکلی که فیلم دارد به طور متناوب توجه بیننده را جلب می کند هنگامیکه داستان واقعا روی ریل اصلی حرکت نمی کند و تنها زمانی لحظات را به هم پیوند می دهد که اتفاقات اصلی رخ می دهد مانند هنگامیکه مامور دولت کنترل را به دست می گیرد و یا زمانیکه همسر سادو کشته می شود.درواقع نیمه اول کند حرکت می کند و بعضی مواقع دیالوگها سنگین هستند و انگار فیلم در نیمه نخست بردباری بیننده را می سنجد. در بعضی قسمتها داستان جذابیت خاصی دارد اما سکانسهای بعضی حوادث در پیمودن مسیر ناتوانند. گام بعدی لحظات را به هم پیوند می دهد مانند گریختن ناناپاتکار از کشور به کمک پراساد . همچنین اوج فیلم بسیار جالب به نظر می رسد و صحنه های پایانی بسیار مطلوبند. در واقع این کارگردان بعضی صحنه ها را با جلوه های خاصی دستکاری کرده است همچنین صحنه های مربوط به قتل همسر نانا در مراسم عروسی  و یا سکانس تیراندازی جیوا به سمت سر نانا بسیار پرداخت شده است و یا سکانسی که نانا پراساد را در دقایق پایانی فیلم به قتل می رساند اما ژانری که کارگردان برگزیده با دخالت دادن صریح حقیقت از هیجان آن کاسته شده و این مسئله باعث شده فیلمهایی مانند ستیا و کمپانی از نظر اعم بینندگان در صدر لیست بمانند. علاوه بر این استفاده بیش از حد از نمایش خونریزی از جذب تماشاگران علاقمند صلحجویانه می کاهد.زمینه فیلم دارای امتیاز بالاییس چرا که بسیار تکنیکی است و فیلمبرداری ویشال سینها از کیفیت بالایی برخوردار است  به خدمت گرفتن دوربینها و جلوه های خاص تصویربرداری از مومبی خصوصا" ساحل ماریتیوس بسیار زیباست . دیالوگهای ساندیپ شریواستاو در کل عالی هستند در  واقع تمام این عوامل به شدت در هرچه واقعی تر نشان دادن فیلم کوشش کرده اند. موسیقی متن با توجه به اینکه فیلم ترانه ای ندارد ساخته سلیم سلیمان درخشش دیگری از نمودهای فیلم است . اکشن فیلم(پروازخان)مانند سایر نمودهای فیلم واقعیست . ناناپاتکار اجرایی کاملا" بی عیب ارائه داده است در واقع او بعد از مدتها روی فرم آمده و پراساد بسیار آشکار و روان بازی می کند در واقع او بازیگریست که اگر به او فرصت دهند می درخشد. بازیگر دیگری که با بازی خود مارا تحت تاثیر قرار می دهد جیوا است و سکانسهای دونفره او با نانا پاتکار بیننده را در سرجایش میخکوب می کند. یاشپال شرما مانند همیشه ظاهر شده و ناکول وید اولین بار است که بازی می کند و اجرایی طبیعی دارد. هم رواتی و هم هریشیتا بات دقیقا" به هدف نقششان نرسیده اند اما با این وجود نمره خوبی می گیرند در کل ab tak 56 بسیار واقع گرایانه مومبی را به تصویر می کشد ولی تماشاگران اندکی را جذب می کند.